Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω
τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει,
στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν,
τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι;

Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη
ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος μας
για κάτι πιο μακρινό.

Κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
Όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα
με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ…


Τάσος Λειβαδίτης

Σχέση σημαίνει γέννα συναισθήματος

[..Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ... Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς ... Όμως το αφήσαμε για αύριο ... Για να πάμε που;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά..]

Χρόνης Μίσσιος

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (απόσπασμα)

Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους. Όμως δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους, αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων, να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι, μια ζωή ματαιόδοξοι, ακόμη και στα όνειρά τους.

Χρόνης Μίσσιος 

Κόρη

Θέλω να σου μιλήσω για κάτι όμορφο

μα δε μ’ αφήνουν οι στιγμές που ζω τώρα

σκυμμένος μια στο φως και μια στα νέφη

να βλέπω μια σκιά από δω

που μοιάζει με τη μορφή σου

και το χεράκι σου που έσφιγγε το χέρι μου

σε οδό μακρινή και ευθεία

να κοιτάς ευθεία μπροστά και να μη λες λέξη

γιατί δε μπόρεσες να βρεις μια λέξη

της στιγμής που να αξίζει τη στιγμή

να βλέπω από την άλλη την αποχώρησή μου

σε νέφη που σκύβουν πάνω μου

να ξεχνώ τους λόγους που μ’ έφεραν εδώ

να κοιτάζω τον χρόνο και μόνο να τον κοιτάζω

να λογοδοτώ σε ώτα όντων ανύπαρκτων

να μη βρίσκω μιαν αξίωση που να με καλεί

να διαπρέψω για να δώσω μιαν αιτία

για την ανυπαρξία μου και μιαν υπόσταση
που να μην αναγνωρίζει ο στρόβιλος

της σαρκαστικής και ανυπόστατης

κενής ζωής παντού σε όλο τον κόσμο.

Μανόλης Πολέντας

Μαγιακόφσκι

Όχι! Το ψέμα δεν είναι η σφαίρα.
Η σφαίρα είναι πιο πέρα
ο πόλεμος μία στροφή της μνήμης που ψεύδεται
ενώπιον της μεγάλης στιγμής.
Της σπάνιας και ανοχύρωτης ευκαιρίας.
Της μοναξιάς η ολική έκλειψη είναι η σφαίρα.
Που αιωρείται πάνω από τις ψυχές
(καμιά φορά και πάνω από τα δέντρα)
ή κάτω από τα πάθη των ψυχών.
Κόβει ζωές, σκιάζει μισή τη ζωή
αλλά στον άλλο κόσμο θα υπάρχουμε,
Σίσυφοι, Ελπήνορες κι εκεί.
Δεν ξέρω. Δεν απαντώ. Δεν ερωτώ. Κοιμάμαι.
Εδώ που τώρα μιλώ εγώ και όχι εσύ.
Οι άλλοι έφυγαν, βρήκαν δρόμο
να αντικαταστήσουν τους άλλους
δεν μας ξεχάσαν πίσω, εμείς ξεμείναμε.
Τους αφήσαμε να προχωρήσουν
να δουν μόνοι τους τον δρόμο που βρήκαν.
Εδώ μένουν οι στιγμές
για να παρηγορούν το ψέμα ή τη διάψευση.
Πάει να πει, ίδιο το νόημα της λέξης
με το αντίθετό της. Ίδιοι κι εμείς.
Μόνο, πιο πέρα, παραπέρα, να θυμηθείς
πως βρέθηκες, πως μ’ έψαξες εκεί και δε με βρήκες
κοίταξες αριστερά, κοίταξες δεξιά, μα πίσω δεν κοίταξες.
Γιατί έτσι πρέπει.
Αφού να φύγεις διάλεξες, πίσω να μην κοιτάξεις.
Ξέρουν αυτοί που έμειναν
ποιοι έμειναν
και ποιοι
μαζί σου είναι.

Μανόλης Πολέντας

Άνεμος

                                

Θα 'ρθω μεσάνυχτα
με τρόπο απρόβλεπτο
να πέσω μες στην καταιγίδα σου
στην απροσμέτρητη αγκαλιά σου.

Να ασπαστώ το χάδι σου
που ευωδιάζει άνοιξη
να μοιραστώ το πάθος σου
ν' αφανιστώ στις φυλλωσιές σου.

Να ανυψωθώ μαζί σου Άνεμε
με όλα εκείνα που μ’ ελκύουν
να γίνω σύμπαν
μες το σύμπαν σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αποτίμηση

Όλα τα πράγματα στη ζωή θέλουν τρόπο. Ο τρόπος είναι αυτός που καθορίζει την εξέλιξη τους. Τα μικρά και μεγάλα εκείνα βήματα που μας απεγκλωβίζουν από την ομηρία της αγνωσίας. Που αλλάζουν τη θέση, τη φορά, την ματιά που βλέπουμε τον κόσμο. Που τον μαθαίνουμε, ξεμαθαίνοντάς τον.
Ο κόσμος αλλάζει από την στιγμή που συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεδομένο, τίποτα στατικό. Πως όλα είναι διεκδικήσιμα ως μια Κυριακή της ανάστασης.

Τάκης Τσαντήλας 

Κατάδυση

Στο φως επωάζονται άνθη και όνειρα
στο διάνυσμα της δορκάδας ματιάς
στο πάθος της αστραπής που βρυχάται
στο αχανές του έρωτα
στο μέλλον που φέγγει

Όσο με πλησιάζεις, ξεμακραίνω
όσο με φτάνεις, χάνομαι
καταδύομαι εύφλεκτος στα απύθμενα βάθη
των κρυφών σου σφυγμών
και των μύχιων πόθων σου


Τάκης Τσαντήλας 

Πνοή φωτεινή

Άγρυπνη ερχόμουν τις νύχτες  σιμά σου
να αναπνεύσω έρωτα
μέθεξη
αγάπη
ελευθερία

καθώς εισχωρούσες εντός μου 

διεγείροντας κάθε ικμάδα των "θέλω" μου
ως πνοή φωτεινή
παναμώμητου σύννεφου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Από πάντα

Μεθώ από πάντα  

με το διάπυρο χάδι σου
κάθε φορά
σφριγηλό και θεσπέσιο     

εισχωρεί βαθιά στην ψυχή μου
και φλογίζει το σώμα μου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη   

Ένα τραγούδι η ζωή

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι.
Ζήσε για να μάθεις.
Πάρε τα ρίσκα σου.
Μη φοβάσαι.

Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!
_ Μη με κοιτάς. Θέλει βουτιά ο έρωτας.


Αλκυόνη Παπαδάκη 

Το χρώμα της μοναξιάς

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου
κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδια ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.


Αλκυόνη Παπαδάκη - "Στον ίσκιο των πουλιών"

Νυχτερινές παρεκτροπές

Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή

να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις

έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει

ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης

μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης

που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής


Τάκης Τσαντήλας

Φυλακτό θύμησης

Τίποτα ανόθευτο δεν έμεινε 

απ' τη νιότη μας 

μόνο ο έρωτας που ακόμα
σιγοκαίει τα σωθικά μας 
ένα κομμάτι ουρανού και θάλασσας
κληρονομιά για τα χρόνια
που θα 'ρθουν 
και μια φωτογραφία ξέθωρη
φυλακτό ανεκτίμητο
στο απέραντο περιβόλι
της θύμησης


Τάκης Τσαντήλας 

Δίχως φόβο

Να απλώνεις καταδεκτικά τα χέρια σου
στο φως της νέας ημέρας
Να στρέφεις το βλέμμα σου με θάρρος
στους ουρανούς της ελπίδας
Να αφουγκράζεσαι καθαρά
τους χτύπους της καρδιάς σου!

Μοιράσου και μοίρασε
χαρές και χαμόγελα
και προσέγγισε τα "θέλω" σου
δίχως κανένα φόβο και πεσιμισμό
μα με τη δύναμη της αγάπης
που ζεσταίνει
ανυψώνει
κι αναγεννά ξανά και ξανά αγάπη!


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Η αλόγιστη στιγμή

Τούτη την ώρα της φυγής
να μη βιαστείς να με δικάσεις
και μην πετάξεις ίχνος θύμησης
απ’ όσα μοναδικά
μας ανύψωσαν.

Δεν φταίει παρά μονάχα
η αλόγιστη στιγμή που με πλάνεψε
ώστε να μη μπορώ να δω
το ξάστερο στο βλέμμα σου
να μη μπορώ να αντισταθώ στο φόβο
που παρείσφρησε
βαθιά στην ψυχή μου.

Ωστόσο ξέρω σύντομα
πάλι το φως θα ξαναδώ
το χάδι σου θα ευφρανθώ
συνταξιδεύοντας ως άλλοτε
για πάντα
μαζί σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου

Στην αγκαλιά μου κι απόψε
σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά
με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο
κι άσε με μόνο στην ερημιά.

Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
σε περιμένω να ‘ρθεις
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου
να ‘ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι
με φως να ντυθείς.


Νίκος Γκάτσος

Αμοργός (απόσπασμα)

Το ξέρω πάνω στα χείλια σου
έγραψε ὁ κεραυνός τ’ όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου
έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχθη την υγρή
μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Και να διαβείς αντίπερα
να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα
μια άλλη απαλοσύνη.
Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς
Βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Παρ’ το σημαία της ζωής να σαβανώνεις το θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου
πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη.
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
Με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί
Κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ’ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές
Λίγο κρασί για τη θύμηση
Λίγο νερό για τη σκόνη...

Νίκος Γκάτσος - Αμοργός (απόσπασμα)

Τ' ουρανού αταξία

Έτσι σε ανιχνεύω μικρή μου

σαν κρυφή τ' ουρανού αταξία

σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη

σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο

σαν ροή της ανάστατης θάλασσας

και βυθίζομαι

βυθίζομαι

βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου

εκεί που μονάχα

ναυάγια και όνειρα αθροίζονται

Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω

ρίχνοντας φως

στις αδιάβατες νύχτες σου

Τάκης Τσαντήλας

Μυστική ακολουθία

Μαζί κι απόψε

στη γιορτή των αισθήσεων

στην έναστρη νύχτα

στη μύηση

μαζί θα πετάξουμε

πέρα απ' το χρόνο

στο γαλάζιο αχανές

γυμνοί κι απροσάρμοστοι

Μας φτάνει

λίγος καθαρός ουρανός

ένα δάκρυ χαράς και ανάτασης

κι ένα χάδι

που ανθίζει στις φλέβες μας

για να νιώσουμε

τη μυστική ακολουθία

του έρωτα

Τάκης Τσαντήλας

Ανασαίνω μαζί σου

Σ' αποζητώ Άνεμε
σε μακρινά της αγάπης ταξίδια
σ' ονειρικές αμμουδιές
γιομάτους κοράλλια
και ποιήματα.

Σ' ελπιδοφόρους ορίζοντες
εκεί που το φως της αυγής ξεμπροστιάζει το φόβο
καθώς ανασαίνει η στιγμή
ανασαίνει η ζωή
ανασαίνει η ψυχή στο φιλί σου.


Μαίρη  Σκαρπαθιωτάκη 

Άγγισμα

                      


Διακαίομαι από το βλέμμα σου
καθώς με ανιχνεύεις.

Το Άγγισμά σου αποζητώ
ως ταξίδι πρωτόγνωρο
σ’ ερημικό ξωκλήσι
εκεί όπου γυμνός
εξομολογήθηκες τον έρωτα
αναρριχώμενος
στα χείλη μου.

Ναι, ορθά θυμάσαι
ήμουν πάντα αυτή
που πρωτοφίλησες.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το μονόγραμμα - VII

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω στον παράδεισο


Οδυσσέας Ελύτης

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά
σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου -
σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση
απ' τη γεύση ενός καρπού,
που ‘φαγες κάποτε, πριν χρόνια,
σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, ηλιόλουστη -
και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από ‘να θάμπος
χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε
έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Αρχέγονος

Τον μέσα μου εαυτό ιχνηλατώ
ανάμεσα σε συμπληγάδες μνήμες
ηδυπαθή κι αρχέγονο
σαν τον πρωτόπλαστο
την ώρα που καρπώνεται
το μήλο


Τάκης Τσαντήλας 

Νύχτα πάθους

Όλη τη νύχτα ανάσαινα
το φλεγόμενο σώμα σου
που γυμνό έσφιγγε πάνω μου
και χάραζε πορφυρές πινελιές
με το κοφτερό λεπίδι
του πάθους

ΥΓ: Να με χαράζεις πιο συχνά
για να μπορώ μαζί σου
να θάλλω


Τάκης Τσαντήλας 

Στην αγκαλιά σου

Σκέφτομαι Εσένα
όταν μου λείπεις
όταν είσαι εδώ
όταν πασχίζω να βρω το νόημα του κόσμου.

Ναι! Η αγάπη συγκατοικεί με την ποίηση
στις φλογερές ηδονές του παράδεισου
που εγώ ανακάλυψα
μέσα στην αγκαλιά σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Απουσία

Αθώρητο έφυγε κι ετούτο το δείλι
δίχως ένα συννέφιασμα τ' ουρανού
ένα σημάδι σπασμού στη ματιά
μια υποψία βροχής στον ορίζοντα
που να δηλώνει την απουσία σου.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Εκείνο το χαμόγελο

Εκείνο το πρώτο χαμόγελο
που δεν αποσύρεται πια
ό,τι και να κάνεις.
Εκείνο το πρώτο χαμόγελο τ’ αυθύπαρκτο,
που δεν έχει "μετέπειτα",
που δεν το ενδιαφέρει η συνέχεια.


Κώστας Μόντης

Η φυλακή

Το χειρότερο δεν είναι
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους
σαν άνθρωπος κι εγώ
μιαν απόπειρα αποδράσεως.


Κώστας Μόντης

Βυθός

Ανάμεσα στο χθες και στο αύριο
είναι τα μάτια σου
ο στιλπνός μυστικός μου βυθός
που ποθώ ν’ ανιχνεύσω


Τάκης Τσαντήλας 

Αμάραντες ανασαιμιές

Δραπέτης στον άνεμο σε γνώρισα

ηλιοβασίλεμα από 'κείνα

που εισχωρούνε εντός σου

μύριζες αύρα θαλασσινή και άλμη

ηδύφωτη ολκή άνθισες μέσα μου

την πεθυμιά  μυρίων παρεκτροπών ανέσυρες

ραίνοντας με ανασαιμιές αμάραντες το χρόνο

αμόλευτη νύμφη

των κρυφών μου σιωπών

Τάκης Τσαντήλας 

Καιόμενοι έρωτες

Οι καιόμενοι έρωτες
σε νέες φλόγες διαρκώς αναβαπτίζονται
προβάλλοντας την αθωότητα της ηδονής
απέναντι στην κακοσμία των κριτών
που αποπνέει ο ανοργασμικός τους ορίζοντας.

Με λάβαρο το πάθος και την ανοιχτή ματιά
πετούν ψηλά
τόσο ψηλά
που αδυνατούν να τους συλλάβουν τιμητές
και ευτελείς υποκριτές
συναισθημάτων και αισθήσεων.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το θαύμα της αγάπης

Ευγνώμονες στον έρωτα
- αιώνες τώρα -
συγκατοικούμε με λευκά χαμόγελα
και αρχέγονους πάθους
ανιχνεύοντας το αέναο θαύμα
της αγάπης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Έρωτας

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους ‘μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά. Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Τάσος Λειβαδίτης

Ποινή

Κάθε φορά που θέλω

να τιμωρήσω τον εαυτό μου

λιγοστεύω τις φορές

που σε κοιτώ.



Τίτος Πατρίκιος 

Ανασαιμιά

Κει που το βήμα σου πατεί
φυτρώνουν όλοι οι ανθοί
το χώμα αφρατεύει
το βλέμμα μου μισεύει.

Και η γλυκιά σου ανασαιμιά
πόσο με ταξιδεύει!
Χάνεται μες στους ουρανούς
τα άστρα αγαλλιάζει
το μέσα μου χαράζει.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Ποθητή αθωότητα

Στους μυστικούς  ναούς
συναντηθήκαμε
- συνοδοιπόροι του άφατου -
ώσπου επήλθε η ένωση

Τα χείλη υμνούν το εμείς
στο φιλί στο μαζί και στο πάντοτε
αποτρέπουν στο έρεβος
να συλήσει το ιερό της αγάπης το  φως

Εισχωρώντας τρεμάμενη
στην πύλη του έρωτα
τη λήθη ξεπέρασα
και των ανόητων αποκτημάτων
την εκούσια ανηδονία
 
Των λαθών  η συγχώρεση εσύ 
ενδύοντας εσαεί
 την ποθητή  μας αθωότητα
με τις αξίες του απλού του λιτού του ευρύχωρου
  ανιχνεύοντας ατραπούς μυθικούς
του ωραίου 
 του αληθινού
   της ανεκτίμητης γνώσης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αντίδωρα άνθη

Στα μύχια των χτύπων σου εισέρχομαι

στο απροσπέλαστο μονοπάτι της ψυχής σου

που ανεμώνες και σήμαντρα κρύβει

κι εκκλησιά με αντίδωρα άνθη

Το ατέρμονο της ανάσας σου οσφραίνομαι

τα μικρά μυστικά αστεράκια

που φωτίζουν το διάβα σου

τη γλυκιά μελωδία που αναβλύζει αγάπη

το Έαρ της ζωής σου το ατελεύτητον

Τάκης Τσαντήλας 

Διασχίζοντας σύννεφα

Όπως ήρθα, θα φύγω

διασχίζοντας σύννεφα

αφού πρώτα ξορκίσω το φόβο

που σκιάζει τα μάτια σου

και ανάψω το τζάκι εντός σου

Να σε δω να προβάρεις ποιήματα

να μιλάς ζωηρά με το φως της αυγής

με το φως της ανάστασης

Όπως ήρθα, θα φύγω

μ' ένα ανθάκι στιλπνό

να φυτρώνει στο μέλλον 

Τάκης Τσαντήλας

Σκοτεινή πέτρα

Σιωπηλή κραυγή
που τις στιγμές μας κεντά.
Χείλη σφιγμένα
που την αλήθεια ανιχνεύουν.

Πίσω
από την σκοτεινή πέτρα
στέκουν ακλόνητα
τα ονόματα
τα αγγίσματα
η μέθη
τα ποιήματα.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το ατελεύτητον της αγάπης

Τίποτε ωραιότερο
από το ν' ανιχνεύω το βλέμμα σου
να κοιτώ τις παρειές του προσώπου σου
να αγγίζω το σώμα σου
να αναπνέω από σένα.

Τίποτε πιο γνώριμο
από το να εφάπτομαι πάνω σου
υμνώντας το διάφανο πάθος
κι απαγγέλοντας εσαεί
το "επέστρεφε".

Να νιώθουμε γυμνοί
τις συσπάσεις της ένωσης
που μας έλκουν
μας βυθίζουν
μας υψώνουν
στο ατελεύτητον εμείς
της αγάπης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Στα μισοσκότεινα

Γυμνό το σπίτι, χωρίς πουλιά και έπιπλα.

Αθόρυβες Κυριακές με σβησμένα τσιγάρα

και ξερούς καφέδες στο πάτωμα - έρωτα στο πάτωμα

ή στο ταβάνι, σαν μύγες - 

Γυμνό το μυαλό μου. Μόνο δυο τρία καρφιά

στον τοίχο με μυτερούς ίσκιους και ένα χαλάκι

κόκκινο, μαθημένο να ξεφτάει στα πόδια σου.

Θα στρίψω το αίμα, να μην πηγαίνει

στον εγκέφαλο, να μην σκέφτεται έτσι.

Και η κρεατομηχανή δουλεύει.

Γιάννης Κοντός

Μια λάσπη στο μυαλό *

Ο αέρας, ο αέρας τα πήρε όλα

και άφησε ένα κατακάθι μνήμης,

μια λάσπη στο μυαλό.

Γιάννης Κοντός

Γενναιοδωρία

Περισσεύει ο λόγος
μπροστά στην ευωδιά ενός τριαντάφυλλου
στην γενναιοδωρία του πιο μικρού
του πιο ασήμαντου άνθους
τότε που η αλαζονεία του τίποτα
κρύβεται πίσω από επίπλαστα δάκρυα
κι η αγάπη ασύνορη
μας δίνει

την πιο ανοιχτή αγκαλιά της 

την πιο διαυγή μελωδία της


Τάκης Τσαντήλας 

Ώρα κοινής απουσίας

Κι όλο αδειάζουν τα μάτια μας, Μάτια μου
καίγεται η ανάσα απ’ τον καπνό
ντύνονται οι φλέβες με παράπονα
που μας τρατάρισαν καιροί απερίσκεπτοι
το φως λιγοστεύει
ο χρόνος συστέλλεται
ο λόγος σωπαίνει
και φτάνει η ώρα που ψάχνεις επίμονα
να βρεις ένα άστρο να σμίξεις 
εκείνη η άτεγκτη ώρα κοινής απουσίας
που το σκοτάδι θερίζει


Τάκης Τσαντήλας 

Συγκατοίκηση με το παρόν *

Μια σύντομη ζωή γυναίκας

πέρασε σαν αστραπή

μέσα από τη δική μου

για να την κάνει πιο ζωή

να βεβαιώσει πως το φως

όσο κι αν όλα αρχίζουν

και τελειώνουν με σκοτάδι

πάντοτε βρίσκει τρόπους

να επανέρχεται και να φωτίζει.

Τίτος Πατρίκιος 

Συλλαβές

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου
σιγά - σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου
είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω
μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε
τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια
πως κι αυτό έχει σβήσει.


Τίτος Πατρίκιος

Μνήμη

Ποιήματα ανεξίτηλα τα χάδια σου
και πώς να λησμονήσω;
Τα διαυγή φιλιά σου
κεντημένα με δροσιά και ξημέρωμα
που μεθούν κι ανασταίνουν;

Καίει η μνήμη κι απόψε
κι αποζητά επίμονα
τη γνώριμη
μυθική σου ανάσα.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη