Κατάδυση

Στο φως επωάζονται άνθη και όνειρα
στο διάνυσμα της δορκάδας ματιάς
στο πάθος της αστραπής που βρυχάται
στο αχανές του έρωτα
στο μέλλον που φέγγει

Όσο με πλησιάζεις, ξεμακραίνω
όσο με φτάνεις, χάνομαι
καταδύομαι εύφλεκτος στα απύθμενα βάθη
των κρυφών σου σφυγμών
και των μύχιων πόθων σου


Τάκης Τσαντήλας 

Πνοή φωτεινή

Άγρυπνη ερχόμουν τις νύχτες  σιμά σου
να αναπνεύσω έρωτα
μέθεξη
αγάπη
ελευθερία

καθώς εισχωρούσες εντός μου 

διεγείροντας κάθε ικμάδα των "θέλω" μου
ως πνοή φωτεινή
παναμώμητου σύννεφου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Από πάντα

Μεθώ από πάντα  

με το διάπυρο χάδι σου
κάθε φορά
σφριγηλό και θεσπέσιο     

εισχωρεί βαθιά στην ψυχή μου
και φλογίζει το σώμα μου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη   

Ένα τραγούδι η ζωή

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι.
Ζήσε για να μάθεις.
Πάρε τα ρίσκα σου.
Μη φοβάσαι.

Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!
_ Μη με κοιτάς. Θέλει βουτιά ο έρωτας.


Αλκυόνη Παπαδάκη 

Το χρώμα της μοναξιάς

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου
κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδια ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.


Αλκυόνη Παπαδάκη - "Στον ίσκιο των πουλιών"

Νυχτερινές παρεκτροπές

Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή

να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις

έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει

ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης

μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης

που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής


Τάκης Τσαντήλας

Φυλακτό θύμησης

Τίποτα ανόθευτο δεν έμεινε 

απ' τη νιότη μας 

μόνο ο έρωτας που ακόμα
σιγοκαίει τα σωθικά μας 
ένα κομμάτι ουρανού και θάλασσας
κληρονομιά για τα χρόνια
που θα 'ρθουν 
και μια φωτογραφία ξέθωρη
φυλακτό ανεκτίμητο
στο απέραντο περιβόλι
της θύμησης


Τάκης Τσαντήλας 

Δίχως φόβο

Να απλώνεις καταδεκτικά τα χέρια σου
στο φως της νέας ημέρας
Να στρέφεις το βλέμμα σου με θάρρος
στους ουρανούς της ελπίδας
Να αφουγκράζεσαι καθαρά
τους χτύπους της καρδιάς σου!

Μοιράσου και μοίρασε
χαρές και χαμόγελα
και προσέγγισε τα "θέλω" σου
δίχως κανένα φόβο και πεσιμισμό
μα με τη δύναμη της αγάπης
που ζεσταίνει
ανυψώνει
κι αναγεννά ξανά και ξανά αγάπη!


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Η αλόγιστη στιγμή

Τούτη την ώρα της φυγής
να μη βιαστείς να με δικάσεις
και μην πετάξεις ίχνος θύμησης
απ’ όσα μοναδικά
μας ανύψωσαν.

Δεν φταίει παρά μονάχα
η αλόγιστη στιγμή που με πλάνεψε
ώστε να μη μπορώ να δω
το ξάστερο στο βλέμμα σου
να μη μπορώ να αντισταθώ στο φόβο
που παρείσφρησε
βαθιά στην ψυχή μου.

Ωστόσο ξέρω σύντομα
πάλι το φως θα ξαναδώ
το χάδι σου θα ευφρανθώ
συνταξιδεύοντας ως άλλοτε
για πάντα
μαζί σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου

Στην αγκαλιά μου κι απόψε
σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά
με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο
κι άσε με μόνο στην ερημιά.

Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
σε περιμένω να ‘ρθεις
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου
να ‘ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι
με φως να ντυθείς.


Νίκος Γκάτσος

Αμοργός (απόσπασμα)

Το ξέρω πάνω στα χείλια σου
έγραψε ὁ κεραυνός τ’ όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου
έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχθη την υγρή
μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Και να διαβείς αντίπερα
να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα
μια άλλη απαλοσύνη.
Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς
Βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Παρ’ το σημαία της ζωής να σαβανώνεις το θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου
πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη.
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
Με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί
Κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ’ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές
Λίγο κρασί για τη θύμηση
Λίγο νερό για τη σκόνη...

Νίκος Γκάτσος - Αμοργός (απόσπασμα)

Τ' ουρανού αταξία

Έτσι σε ανιχνεύω μικρή μου

σαν κρυφή τ' ουρανού αταξία

σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη

σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο

σαν ροή της ανάστατης θάλασσας

και βυθίζομαι

βυθίζομαι

βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου

εκεί που μονάχα

ναυάγια και όνειρα αθροίζονται

Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω

ρίχνοντας φως

στις αδιάβατες νύχτες σου

Τάκης Τσαντήλας

Μυστική ακολουθία

Μαζί κι απόψε

στη γιορτή των αισθήσεων

στην έναστρη νύχτα

στη μύηση

μαζί θα πετάξουμε

πέρα απ' το χρόνο

στο γαλάζιο αχανές

γυμνοί κι απροσάρμοστοι

Μας φτάνει

λίγος καθαρός ουρανός

ένα δάκρυ χαράς και ανάτασης

κι ένα χάδι

που ανθίζει στις φλέβες μας

για να νιώσουμε

τη μυστική ακολουθία

του έρωτα

Τάκης Τσαντήλας

Ανασαίνω μαζί σου

Σ' αποζητώ Άνεμε
σε μακρινά της αγάπης ταξίδια
σ' ονειρικές αμμουδιές
γιομάτους κοράλλια
και ποιήματα.

Σ' ελπιδοφόρους ορίζοντες
εκεί που το φως της αυγής ξεμπροστιάζει το φόβο
καθώς ανασαίνει η στιγμή
ανασαίνει η ζωή
ανασαίνει η ψυχή στο φιλί σου.


Μαίρη  Σκαρπαθιωτάκη 

Άγγισμα

                      


Διακαίομαι από το βλέμμα σου
καθώς με ανιχνεύεις.

Το Άγγισμά σου αποζητώ
ως ταξίδι πρωτόγνωρο
σ’ ερημικό ξωκλήσι
εκεί όπου γυμνός
εξομολογήθηκες τον έρωτα
αναρριχώμενος
στα χείλη μου.

Ναι, ορθά θυμάσαι
ήμουν πάντα αυτή
που πρωτοφίλησες.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το μονόγραμμα - VII

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω στον παράδεισο


Οδυσσέας Ελύτης

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά
σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου -
σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση
απ' τη γεύση ενός καρπού,
που ‘φαγες κάποτε, πριν χρόνια,
σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, ηλιόλουστη -
και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από ‘να θάμπος
χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε
έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης

Αρχέγονος

Τον μέσα μου εαυτό ιχνηλατώ
ανάμεσα σε συμπληγάδες μνήμες
ηδυπαθή κι αρχέγονο
σαν τον πρωτόπλαστο
την ώρα που καρπώνεται
το μήλο


Τάκης Τσαντήλας 

Νύχτα πάθους

Όλη τη νύχτα ανάσαινα
το φλεγόμενο σώμα σου
που γυμνό έσφιγγε πάνω μου
και χάραζε πορφυρές πινελιές
με το κοφτερό λεπίδι
του πάθους

ΥΓ: Να με χαράζεις πιο συχνά
για να μπορώ μαζί σου
να θάλλω


Τάκης Τσαντήλας 

Στην αγκαλιά σου

Σκέφτομαι Εσένα
όταν μου λείπεις
όταν είσαι εδώ
όταν πασχίζω να βρω το νόημα του κόσμου.

Ναι! Η αγάπη συγκατοικεί με την ποίηση
στις φλογερές ηδονές του παράδεισου
που εγώ ανακάλυψα
μέσα στην αγκαλιά σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Απουσία

Αθώρητο έφυγε κι ετούτο το δείλι
δίχως ένα συννέφιασμα τ' ουρανού
ένα σημάδι σπασμού στη ματιά
μια υποψία βροχής στον ορίζοντα
που να δηλώνει την απουσία σου.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Εκείνο το χαμόγελο

Εκείνο το πρώτο χαμόγελο
που δεν αποσύρεται πια
ό,τι και να κάνεις.
Εκείνο το πρώτο χαμόγελο τ’ αυθύπαρκτο,
που δεν έχει "μετέπειτα",
που δεν το ενδιαφέρει η συνέχεια.


Κώστας Μόντης

Η φυλακή

Το χειρότερο δεν είναι
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους
σαν άνθρωπος κι εγώ
μιαν απόπειρα αποδράσεως.


Κώστας Μόντης

Βυθός

Ανάμεσα στο χθες και στο αύριο
είναι τα μάτια σου
ο στιλπνός μυστικός μου βυθός
που ποθώ ν’ ανιχνεύσω


Τάκης Τσαντήλας 

Αμάραντες ανασαιμιές

Δραπέτης στον άνεμο σε γνώρισα

ηλιοβασίλεμα από 'κείνα

που εισχωρούνε εντός σου

μύριζες αύρα θαλασσινή και άλμη

ηδύφωτη ολκή άνθισες μέσα μου

την πεθυμιά  μυρίων παρεκτροπών ανέσυρες

ραίνοντας με ανασαιμιές αμάραντες το χρόνο

αμόλευτη νύμφη

των κρυφών μου σιωπών

Τάκης Τσαντήλας 

Καιόμενοι έρωτες

Οι καιόμενοι έρωτες
σε νέες φλόγες διαρκώς αναβαπτίζονται
προβάλλοντας την αθωότητα της ηδονής
απέναντι στην κακοσμία των κριτών
που αποπνέει ο ανοργασμικός τους ορίζοντας.

Με λάβαρο το πάθος και την ανοιχτή ματιά
πετούν ψηλά
τόσο ψηλά
που αδυνατούν να τους συλλάβουν τιμητές
και ευτελείς υποκριτές
συναισθημάτων και αισθήσεων.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το θαύμα της αγάπης

Ευγνώμονες στον έρωτα
- αιώνες τώρα -
συγκατοικούμε με λευκά χαμόγελα
και αρχέγονους πάθους
ανιχνεύοντας το αέναο θαύμα
της αγάπης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Έρωτας

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους ‘μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά. Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Τάσος Λειβαδίτης