Κόρη

Θέλω να σου μιλήσω για κάτι όμορφο

μα δε μ’ αφήνουν οι στιγμές που ζω τώρα

σκυμμένος μια στο φως και μια στα νέφη

να βλέπω μια σκιά από δω

που μοιάζει με τη μορφή σου

και το χεράκι σου που έσφιγγε το χέρι μου

σε οδό μακρινή και ευθεία

να κοιτάς ευθεία μπροστά και να μη λες λέξη

γιατί δε μπόρεσες να βρεις μια λέξη

της στιγμής που να αξίζει τη στιγμή

να βλέπω από την άλλη την αποχώρησή μου

σε νέφη που σκύβουν πάνω μου

να ξεχνώ τους λόγους που μ’ έφεραν εδώ

να κοιτάζω τον χρόνο και μόνο να τον κοιτάζω

να λογοδοτώ σε ώτα όντων ανύπαρκτων

να μη βρίσκω μιαν αξίωση που να με καλεί

να διαπρέψω για να δώσω μιαν αιτία

για την ανυπαρξία μου και μιαν υπόσταση
που να μην αναγνωρίζει ο στρόβιλος

της σαρκαστικής και ανυπόστατης

κενής ζωής παντού σε όλο τον κόσμο.

Μανόλης Πολέντας