Ποινή

Κάθε φορά που θέλω

να τιμωρήσω τον εαυτό μου

λιγοστεύω τις φορές

που σε κοιτώ.



Τίτος Πατρίκιος 

Ανασαιμιά

Κει που το βήμα σου πατεί
φυτρώνουν όλοι οι ανθοί
το χώμα αφρατεύει
το βλέμμα μου μισεύει.

Και η γλυκιά σου ανασαιμιά
πόσο με ταξιδεύει!
Χάνεται μες στους ουρανούς
τα άστρα αγαλλιάζει
το μέσα μου χαράζει.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Ποθητή αθωότητα

Στους μυστικούς  ναούς
συναντηθήκαμε
- συνοδοιπόροι του άφατου -
ώσπου επήλθε η ένωση

Τα χείλη υμνούν το εμείς
στο φιλί στο μαζί και στο πάντοτε
αποτρέπουν στο έρεβος
να συλήσει το ιερό της αγάπης το  φως

Εισχωρώντας τρεμάμενη
στην πύλη του έρωτα
τη λήθη ξεπέρασα
και των ανόητων αποκτημάτων
την εκούσια ανηδονία
 
Των λαθών  η συγχώρεση εσύ 
ενδύοντας εσαεί
 την ποθητή  μας αθωότητα
με τις αξίες του απλού του λιτού του ευρύχωρου
  ανιχνεύοντας ατραπούς μυθικούς
του ωραίου 
 του αληθινού
   της ανεκτίμητης γνώσης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αντίδωρα άνθη

Στα μύχια των χτύπων σου εισέρχομαι

στο απροσπέλαστο μονοπάτι της ψυχής σου

που ανεμώνες και σήμαντρα κρύβει

κι εκκλησιά με αντίδωρα άνθη

Το ατέρμονο της ανάσας σου οσφραίνομαι

τα μικρά μυστικά αστεράκια

που φωτίζουν το διάβα σου

τη γλυκιά μελωδία που αναβλύζει αγάπη

το Έαρ της ζωής σου το ατελεύτητον

Τάκης Τσαντήλας 

Διασχίζοντας σύννεφα

Όπως ήρθα, θα φύγω

διασχίζοντας σύννεφα

αφού πρώτα ξορκίσω το φόβο

που σκιάζει τα μάτια σου

και ανάψω το τζάκι εντός σου

Να σε δω να προβάρεις ποιήματα

να μιλάς ζωηρά με το φως της αυγής

με το φως της ανάστασης

Όπως ήρθα, θα φύγω

μ' ένα ανθάκι στιλπνό

να φυτρώνει στο μέλλον 

Τάκης Τσαντήλας

Σκοτεινή πέτρα

Σιωπηλή κραυγή
που τις στιγμές μας κεντά.
Χείλη σφιγμένα
που την αλήθεια ανιχνεύουν.

Πίσω
από την σκοτεινή πέτρα
στέκουν ακλόνητα
τα ονόματα
τα αγγίσματα
η μέθη
τα ποιήματα.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το ατελεύτητον της αγάπης

Τίποτε ωραιότερο
από το ν' ανιχνεύω το βλέμμα σου
να κοιτώ τις παρειές του προσώπου σου
να αγγίζω το σώμα σου
να αναπνέω από σένα.

Τίποτε πιο γνώριμο
από το να εφάπτομαι πάνω σου
υμνώντας το διάφανο πάθος
κι απαγγέλοντας εσαεί
το "επέστρεφε".

Να νιώθουμε γυμνοί
τις συσπάσεις της ένωσης
που μας έλκουν
μας βυθίζουν
μας υψώνουν
στο ατελεύτητον εμείς
της αγάπης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Στα μισοσκότεινα

Γυμνό το σπίτι, χωρίς πουλιά και έπιπλα.

Αθόρυβες Κυριακές με σβησμένα τσιγάρα

και ξερούς καφέδες στο πάτωμα - έρωτα στο πάτωμα

ή στο ταβάνι, σαν μύγες - 

Γυμνό το μυαλό μου. Μόνο δυο τρία καρφιά

στον τοίχο με μυτερούς ίσκιους και ένα χαλάκι

κόκκινο, μαθημένο να ξεφτάει στα πόδια σου.

Θα στρίψω το αίμα, να μην πηγαίνει

στον εγκέφαλο, να μην σκέφτεται έτσι.

Και η κρεατομηχανή δουλεύει.

Γιάννης Κοντός

Μια λάσπη στο μυαλό *

Ο αέρας, ο αέρας τα πήρε όλα

και άφησε ένα κατακάθι μνήμης,

μια λάσπη στο μυαλό.

Γιάννης Κοντός

Γενναιοδωρία

Περισσεύει ο λόγος
μπροστά στην ευωδιά ενός τριαντάφυλλου
στην γενναιοδωρία του πιο μικρού
του πιο ασήμαντου άνθους
τότε που η αλαζονεία του τίποτα
κρύβεται πίσω από επίπλαστα δάκρυα
κι η αγάπη ασύνορη
μας δίνει

την πιο ανοιχτή αγκαλιά της 

την πιο διαυγή μελωδία της


Τάκης Τσαντήλας 

Ώρα κοινής απουσίας

Κι όλο αδειάζουν τα μάτια μας, Μάτια μου
καίγεται η ανάσα απ’ τον καπνό
ντύνονται οι φλέβες με παράπονα
που μας τρατάρισαν καιροί απερίσκεπτοι
το φως λιγοστεύει
ο χρόνος συστέλλεται
ο λόγος σωπαίνει
και φτάνει η ώρα που ψάχνεις επίμονα
να βρεις ένα άστρο να σμίξεις 
εκείνη η άτεγκτη ώρα κοινής απουσίας
που το σκοτάδι θερίζει


Τάκης Τσαντήλας 

Συγκατοίκηση με το παρόν *

Μια σύντομη ζωή γυναίκας

πέρασε σαν αστραπή

μέσα από τη δική μου

για να την κάνει πιο ζωή

να βεβαιώσει πως το φως

όσο κι αν όλα αρχίζουν

και τελειώνουν με σκοτάδι

πάντοτε βρίσκει τρόπους

να επανέρχεται και να φωτίζει.

Τίτος Πατρίκιος 

Συλλαβές

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου
σιγά - σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου
είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω
μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε
τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια
πως κι αυτό έχει σβήσει.


Τίτος Πατρίκιος

Μνήμη

Ποιήματα ανεξίτηλα τα χάδια σου
και πώς να λησμονήσω;
Τα διαυγή φιλιά σου
κεντημένα με δροσιά και ξημέρωμα
που μεθούν κι ανασταίνουν;

Καίει η μνήμη κι απόψε
κι αποζητά επίμονα
τη γνώριμη
μυθική σου ανάσα.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Το άγγισμα σου

Στης μοναξιάς μου το βαθύ σκοτάδι
μοναδικό αντίβαρο
η σκέψη μου σ’ εσένα.

Που να ‘σαι; αναρωτιέμαι
κι η σιωπή τριγύρω λαβώνει.
Τότε γυρνώ το κεφάλι αλλού
να σε σκεφτώ ξανά, να ηρεμήσω.

Με τ’ άγγισμά σου νωπό στο κορμί μου
περιμένω μ’ αδημονία
την ώρα που θα ‘ρθεις
την άχραντη ώρα να σμίξουμε πάλι.

Θα ‘ναι εκείνη η πανάρετη ώρα
που η αγάπη δακρύζει, ανθίζει,
συσπάται, χαμογελά, συγχωρεί
κι εισχωρεί ποθητή
στο μαζί της ζωής
και στο πάντα της μέθεξης.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Μηδενός εξαιρουμένου

Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες ούτε δεσμοί
μόλις μας δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.

Ανθρωποφοβία;
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
επειδή δουλεύουν εκεί κάτω
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών.

Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα.

Κική Δημουλά

Πρόσεχε

Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα

αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
αν υποσκάπτει το σκελετό
σκουλήκι

γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.


Κική Δημουλά

Σιωπή κι απουσία

Θα με βρίσκεις - κυρίως - εκεί
στα πυκνά των καιρών νεφελώματα
που θα κρύβεις το βλέμμα σου
για να διώχνεις ανήμερες μνήμες

Θα με βρίσκεις απρόσμενα
- σε στιγμές που θα βγάζεις τα πέπλα της λήθης -
ως ροή
ως ονείρωξη
ως ανάσα αστάλωτη
ως σιωπή κι απουσία


Τάκης Τσαντήλας

Με τα μάτια της ψυχής

Κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι
δες με τα μάτια της ψυχής τον άνεμο
και το φεγγάρι που 'ναι ολόγιομο απόψε

Δες με, από μακριά σου γνέφω
απ' τα κατάβαθα της θύμησης
από το μέλλον

Δες με και αναπόλησε εκείνες τις στιγμές
τις μακρινές, τις άφαντες
που προκαλούσαμε τα κύματα
με τα παράτολμα βυθίσματα

Ποιήματα υφαντά σχεδίασε
στον αργαλειό της ψυχής σου
κι ανίχνευσε με προσοχή
την ποθεινή προσέγγιση στον ήλιο
μην και καεί από το πάθος σου
από τη λάμψη που πυροδοτεί
το φωτισμένο πρόσωπο σου

Την ανάσα μου άκου
της βροχής τους χτύπους
τον ξέφρενο χορό μέσα στα σπλάγχνα μου
την υγρασία των ματιών μου


Τάκης Τσαντήλας

Αείφωτος θύμηση

Μέσα στο βλέμμα σου εγκλωβίστηκε
της φθαρτής μου ύπαρξης
το πολύμορφο είδωλο.

Δίχως εσένα
μάταιο το αύριο φαντάζει.

Του λόγου η ροή παγώνει
καθώς το  χιόνι
πέφτει ακατάπαυτα
στα νεφελώδη τοπία του νου
αδυνατώντας να σκεπάσει ωστόσο
τη δική σου
αείφωτο θύμηση.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Στην αιωνιότητα

Το πρόσωπό σου αντιφεγγίζει απόψε
μες στη νύχτα πορφυρό
κι εγώ θαρρώ πως είμαι πλάι σου.

Αν άπλωνα τα χέρια μου στο άπειρο
αν λίγο έστω έστρεφα το βλέμμα μου εκεί
που φως και λόγος ανταμώνονται
μία στιγμή μονάχα να σε δω
να σε αγγίξω.

Μαζί, μιαν αγκαλιά, στην αιωνιότητα
να διασχίζουμε πέλαγα
να δρασκελούμε ουρανούς
να προσπερνούμε άστρα
να εκπορθούμε ορίζοντες
καθώς προβάλλει γύρω μας
ολόγιομη η σελήνη.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.


Τάσος Λειβαδίτης 

Το παιδικό σου πρόσωπο *

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα ‘θελα να το λαβώσεις.

Τάσος Λειβαδίτης 

Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους *

Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει, τρέχει,  ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά.
Δεν ρωτάει τίποτα, μόνο τρέχει.
Να πεις "όχι" στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ' ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν' ανοίξει.
Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο.


Μενέλαος Λουντέμης

"Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους" (απόσπασμα) 

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα *

...Να γελάς πιο πλούσια
απ' όλους τους ευτυχισμένους.
Να κλαις πιο αληθινά
απ' όλους τους λυπημένους.

Και ν' αγαπάς...

Ν' αγαπάς όπως πρέπει
ν' αγαπηθούν μια μέρα
όλοι οι άνθρωποι...

Μενέλαος Λουντέμης

"Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα" (απόσπασμα)

Άχραντος επιθυμία

Τίποτα άλλο

δε θα ποθήσω

Ν’ απεκδυθείς μονάχα

των περιττών συστολών σου

να ταξιδέψεις

ως το άχραντο φως

ν’ αφουγκραστείς τον αχό

της απαστράπτουσας φλόγας

και να με κρύψεις βαθιά

μέσα στο εύοσμο πάθος σου

που αδημονεί διακαώς

να ανθίσει 

Τάκης Τσαντήλας

Κρυφός πειρασμός

Έτσι να ραίνουν τα ποιήματα

Σαν βροχές ποθεινές

που διασπούν τις σιωπές

και ποτίζουν τα άνθη

Σαν ρανίδες ασύχαστου πάθους

Ν' αραιώνουν τα σύννεφα

Ν' αγκαλιάζει ο κρυφός πειρασμός το κορμί

και να σμίγουν στη χλόη



Τάκης Τσαντήλας

Ιερό χώμα

Πριν προχωρήσω
να βρω το ιερό χώμα
να απαντηθώ με τον άνεμο
αναμετρήθηκα με μύρια κύματα.

Πόσες θάλασσες άραγε
να έχω εμπρός μου ακόμη;
Πόσους βραχογιαλούς
πρέπει να διασχίσω;


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη  

Σε προσμένω

Χαλκεύω τη μορφή σου
σε μέλλοντα χρόνο
κι ορίζω ως τόπο συνάντησης
την ώρα που θα ‘ρθεις
τη μέρα που θα ‘μαστε
τη χώρα του πάντα.

Εκεί σε προσμένω
μνήμης κι επιθυμίας γωνία.
Μην αργείς!


Μαίρη  Σκαρπαθιωτάκη  

Ημιτελής πράξη

Όποιος χαράζει τ' όνομά του στη φλούδα ενός δέντρου τελεί μια πράξη ερωτική ημιτελή. Αν θέλει να ολοκληρωθεί αυτή η πράξη, πρέπει και στη δική του φλούδα να χαράξει το όνομα του δέντρου. Μονάχα τότε θα θροΐσουνε γλυκά τα φύλλα της καρδιάς του.

Αργύρης Χιόνης

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη

IA

Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι
για να ναυαγήσεις,
πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν
μέσα στο κουστούμι τους,
μες στη βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί που για πάντα τους σκέπασε
το πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους,
σ' ένα κουπάκι του καφέ,
σ' ένα κουτάλι του γλυκού...
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους
εκεί βαθιά που κοιμούνται,
ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.


Αργύρης Χιόνης