Αγαπημένε

Θέλω να σε ορίζω Αγαπημένε
ως αίσθηση ανεξίτηλη ονείρου
φλέγομαι μες στα διάπυρα κενά
ερωτικών αναθυμήσεων
διατρέχω κάθε ικμάδα του κορμιού σου
ως σελήνη ασύχαστη
σε αναπνέω κι ευφραίνομαι
παραδομένη στο ατέρμονο
της ηδονής σου φως.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Τα στοιχειώδη

Το φως για να βλέπω και ν’ αγαπώ

το βρίσκω παντού: Στο λίγο ψωμί,

στου βουνού τη γυμνότητα,
στο λουλούδι της γλάστρας,

στο νερό της πηγής,
στο γιομάτο ευγένεια αεράκι
που έρχεται και θωπεύει την κούραση

των χεριών μου,
στο λίγο εχέμυθο φως

του σπιτιού μου τη νύχτα,
στην παρουσία του άλλου ανθρώπου
που προχωρεί στο αντικρινό πεζοδρόμιο,
στο άξαφνο έγχρωμο βεγγαλικό
της φωνής ενός παιδιού
που δεν φαίνεται.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Η ποίηση κι η ζωή

Δεν τελειώνει η ποίηση,
όπως κι ο ουρανός δεν τελειώνει.
Όπως οι ώρες του Θεού
κι οι στροφές του πλανήτη μας.
Οι ανταύγειες της ζωής,
διατηρούνε το σχήμα της
μέσα στην ποίηση.
Όσο θα πηγαίνει και θα ‘ρχεται η θάλασσα,
όσο θα γεννιούνται λουλούδια και χρώματα,
όσο θα δίνουν οι άνθρωποι
ό ένας στον άλλον το χέρι τους,
θα υπάρχει κι η ποίηση.
Η ποίηση γεννιέται μαζί με τα πράγματα,
μαζί με τον έρωτα, μαζί με τον πόνο.
Παραδείγματος χάρη,
πολλών μου σελίδων η ποίηση γεννήθηκε
μαζί με τα μάτια σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Πρόσεχε σε παρακαλώ...

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί

κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’ τη μέση

μετρήσαμε τ’ αμέτρητα τ’ άστρα

και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια

τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό

για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα

τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω

κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά

και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας

γεμάτα παράπονο - παιδιακίσια πράγματα -

τον Ιούλιο κάποτε.

Γι’ αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

για να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ

πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. 
Πονάει εδώ.

Κι εδώ.
Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .

Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου

Θα 'ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία
στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη;
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις.
Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δεν θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά,
τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί
και θα ‘ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα
ένα κράτησα καλά.
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία…

Κατερίνα Γώγου

Το φως σου

Το φως σου ενδύομαι

τον αρχέγονο λόγο σου
καθώς ερωτόληπτοι στίχοι
παρεισφρέουν εντός μου
κοινωνώντας το πάθος.

Ταξιδεύεις το όνειρο
συνομιλείς με τις μνήμες
διαταράσσεις τις σκέψεις
καθόσον μ’ αγγίζεις
ως μύστης
ως άνεμος
ως φως της ζωής αναστάσιμο.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Πορεία

Σκέπη εσύ
θαλπερή ευγνωμοσύνη εγώ
κοινωνοί στο παιχνίδι
ναυαγοί στο ταξίδι
ευτυχείς στην αγάπη
στην καινή
και κοινή μας
πορεία.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Σαν βροχή και σαν χάδι

Κρύβω στη νύχτα
τους σεπτούς μου σταυρούς
ραίνοντας τους με άνθη
των άστρων

Ταξιδεύω μαζί τους - για λίγο -
ως τα σύννεφα
στις πηγές που αναβλύζουν
αμάραντο δάκρυ

Κι επιστρέφω σε σένα

Σαν αυγή
Σαν βροχή

Και σαν χάδι


Τάκης Τσαντήλας

 

Καιρός να δεις

Είναι καιρός να πάψεις πια
να τρέφεσαι με μύθους

Είναι καιρός να δεις

Να μπεις στη μάχη άσπιλος

Να γίνεις ήχος

λόγος

ατραπός

Να μην παραδεχτείς ποτέ

την ήττα του αδοκίμαστου


Τάκης Τσαντήλας

Σε μια γυναίκα

Θυμάσαι τις νύχτες;
Για να σε κάνω να γελάσεις
περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
"Πως γίνεται αυτό"; Ρώταγες.
_ Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ' αγαπούσες.


Τάσος Λειβαδίτης 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.

Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!


Τάσος Λειβαδίτης

Καπνισμένο Τσουκάλι (απόσπασμα)

Και να, αδελφέ μου

που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα - ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
- δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουν το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα,
και τη σκάφη: σκάφη,
κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε: "τέτοια ποιήματα,
σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Γιάννης Ρίτσος 

Αυτά τα δέντρα

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται
με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται
κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται
παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται
παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό
σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του
τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως
τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια.
Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

O δρόμος χάνεται στο φως
κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.


Γιάννης Ρίτσος

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου
όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 

Κωνσταντίνος Καβάφης 

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…


Κωνσταντίνος Καβάφης


 

Ηλιοφάνεια

Αγρύπνια μ’ ακίδα βαθιά στη ρωγμή

χαράζει και τούτη τη μέρα

σαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργά

σε βλάσφημα χείλη

μία υπόκωφη οργή που λες τώρα θα βγει

θα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε στίχους

που γυμνοί και αμέριμνοι στροβιλίζονται στ’ αχανές

και προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα

Ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμα

ανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμα

ιχνογραφεί τη σιωπή μου

και ταξιδεύει μαζί της

Αιώνες κρατάει αυτή η αναζήτηση

η ψηλάφηση της τεθλασμένης ανάσας σου

τα στιλπνά εκείνα κι αθώα σκιρτήματα

που αιωρούνται στο κύμα

που μπερδεύονται μαζί μ’ ακαθόριστους ήχους

και σμίγουν με δάκρυα

Ταξιδευτές του αδιόρατου είμαστε

βαδίζουμε πλάι

πάντα βαδίζαμε πλάι κι ας μη το ξέραμε

με στίγματα άδηλα και κεντιές μυστικές

κάτι ανθάκια μικρά αγνώστου προέλευσης

ένα φιλί

πολλά φιλιά

μια αμυδρή ηλιοφάνεια στο γκρίζο στερέωμα


Τάκης Τσαντήλας

 

Ανάσα μονάχα

Δεν ήταν η λήθη
μήτε η μνήμη
που θρόιζε
στ' ανοιχτά του απείρου

ανάσα μονάχα
τρυφερή
και απρόσωπη

ανάσταση σιωπών
στον κυρίως ναό
της αγάπης


Τάκης Τσαντήλας

Πυξίδα

Η πυξίδα
τις νύχτες
στον έναστρο ουρανό
εσένα έδειχνε.

Και κάθε που την ανίχνευα
η μελαγχολία της ευτυχίας
ανάδευε το μέσα μου.

Με την πυξίδα φωτεινών καιρών
κατάφερα να βρω τη σκήτη σου
να 'ρθω κοντά σου
να μετοικήσω.

Φτωχή προσκυνητής
στέκομαι τώρα πλάι σου
γυμνή κάθε ψεύδους
λιτή προσδοκιών για το αύριο
θέτοντας το εμείς
της ασύνορης ποίησης
ως σημείο επαφής
και συνεύρεσης.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Σημειώματα

Καιρό τώρα με βασανίζει
ένα του πόθου σου
σιβυλλικό ποίημα.

Εισδύει επίμονα η γύρη μέσα μου
κάθε που αποδράει
απ’ τα κρυφά μας σημειώματα.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη