Κι όλο
αδειάζουν τα μάτια μας, Μάτια μου καίγεται η ανάσα απ’ τον καπνό
ντύνονται οι φλέβες με παράπονα
που μας τρατάρισαν καιροί απερίσκεπτοι
το φως λιγοστεύει
ο χρόνος συστέλλεται
ο λόγος σωπαίνει
και φτάνει η ώρα που ψάχνεις επίμονα
να βρεις ένα άστρο να σμίξεις
εκείνη η άτεγκτη ώρα κοινής απουσίας
που το σκοτάδι θερίζει
Τάκης Τσαντήλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου