Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά
σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου -
σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση
απ' τη γεύση ενός καρπού,
που ‘φαγες κάποτε, πριν χρόνια,
σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, ηλιόλουστη -
και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από ‘να θάμπος
χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε
έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης