Το άγγισμα σου

Στης μοναξιάς μου το βαθύ σκοτάδι
μοναδικό αντίβαρο
η σκέψη μου σ’ εσένα.

Που να ‘σαι; αναρωτιέμαι
κι η σιωπή τριγύρω λαβώνει.
Τότε γυρνώ το κεφάλι αλλού
να σε σκεφτώ ξανά, να ηρεμήσω.

Με τ’ άγγισμά σου νωπό στο κορμί μου
περιμένω μ’ αδημονία
την ώρα που θα ‘ρθεις
την άχραντη ώρα να σμίξουμε πάλι.

Θα ‘ναι εκείνη η πανάρετη ώρα
που η αγάπη δακρύζει, ανθίζει,
συσπάται, χαμογελά, συγχωρεί
κι εισχωρεί ποθητή
στο μαζί της ζωής
και στο πάντα της μέθεξης.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη