Νυχτερινό Πρελούδιο

Ανοίξανε οι ουρανοί
την ώρα που Λυπάται
λυσσομανούν άνεμοι
λιοντάρι που βρυχάται.

Μπερδεύτηκ΄ η ΄Ανοιξη
καράβι που πλανάται
να αποδράσει την στιγμή
που ο έρωτας κοιμάται.

Αν, η αγάπη χάθηκε
σε κύματα που δεν σμίγουν
και το όνειρο αν βράχηκε
οι ελπίδες Του δεν σβήνουν.

Γιατί ήλιοι και θάλασσες
οι ώρες που ταξίδευα
μαζί Του κι ήταν στάχτες
παράπονα που φύλαγα.

Μες του κορμιού ,ανήλιαγες
ερωτευμένες κάφτρες,
κόσμου, που έχει φύλακες
ναυάγια ,μετανάστες .

Κι αν πια δεν με αγαπά
΄Έρωτα , του λέω κρύψου·
στ΄ Ουρανού το απόσταγμα
και στου Ήλιου το φως, νίψου!


© Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

verse τετράμετρο 26.5.17

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω
τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει,
στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν,
τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι;

Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη
ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος μας
για κάτι πιο μακρινό.

Κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
Όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα
με τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε.
Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ…


Τάσος Λειβαδίτης

Σχέση σημαίνει γέννα συναισθήματος

[..Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ... Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς ... Όμως το αφήσαμε για αύριο ... Για να πάμε που;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά..]

Χρόνης Μίσσιος

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (απόσπασμα)

Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους. Όμως δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους, αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων, να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι, μια ζωή ματαιόδοξοι, ακόμη και στα όνειρά τους.

Χρόνης Μίσσιος 

Κόρη

Θέλω να σου μιλήσω για κάτι όμορφο

μα δε μ’ αφήνουν οι στιγμές που ζω τώρα

σκυμμένος μια στο φως και μια στα νέφη

να βλέπω μια σκιά από δω

που μοιάζει με τη μορφή σου

και το χεράκι σου που έσφιγγε το χέρι μου

σε οδό μακρινή και ευθεία

να κοιτάς ευθεία μπροστά και να μη λες λέξη

γιατί δε μπόρεσες να βρεις μια λέξη

της στιγμής που να αξίζει τη στιγμή

να βλέπω από την άλλη την αποχώρησή μου

σε νέφη που σκύβουν πάνω μου

να ξεχνώ τους λόγους που μ’ έφεραν εδώ

να κοιτάζω τον χρόνο και μόνο να τον κοιτάζω

να λογοδοτώ σε ώτα όντων ανύπαρκτων

να μη βρίσκω μιαν αξίωση που να με καλεί

να διαπρέψω για να δώσω μιαν αιτία

για την ανυπαρξία μου και μιαν υπόσταση
που να μην αναγνωρίζει ο στρόβιλος

της σαρκαστικής και ανυπόστατης

κενής ζωής παντού σε όλο τον κόσμο.

Μανόλης Πολέντας

Μαγιακόφσκι

Όχι! Το ψέμα δεν είναι η σφαίρα.
Η σφαίρα είναι πιο πέρα
ο πόλεμος μία στροφή της μνήμης που ψεύδεται
ενώπιον της μεγάλης στιγμής.
Της σπάνιας και ανοχύρωτης ευκαιρίας.
Της μοναξιάς η ολική έκλειψη είναι η σφαίρα.
Που αιωρείται πάνω από τις ψυχές
(καμιά φορά και πάνω από τα δέντρα)
ή κάτω από τα πάθη των ψυχών.
Κόβει ζωές, σκιάζει μισή τη ζωή
αλλά στον άλλο κόσμο θα υπάρχουμε,
Σίσυφοι, Ελπήνορες κι εκεί.
Δεν ξέρω. Δεν απαντώ. Δεν ερωτώ. Κοιμάμαι.
Εδώ που τώρα μιλώ εγώ και όχι εσύ.
Οι άλλοι έφυγαν, βρήκαν δρόμο
να αντικαταστήσουν τους άλλους
δεν μας ξεχάσαν πίσω, εμείς ξεμείναμε.
Τους αφήσαμε να προχωρήσουν
να δουν μόνοι τους τον δρόμο που βρήκαν.
Εδώ μένουν οι στιγμές
για να παρηγορούν το ψέμα ή τη διάψευση.
Πάει να πει, ίδιο το νόημα της λέξης
με το αντίθετό της. Ίδιοι κι εμείς.
Μόνο, πιο πέρα, παραπέρα, να θυμηθείς
πως βρέθηκες, πως μ’ έψαξες εκεί και δε με βρήκες
κοίταξες αριστερά, κοίταξες δεξιά, μα πίσω δεν κοίταξες.
Γιατί έτσι πρέπει.
Αφού να φύγεις διάλεξες, πίσω να μην κοιτάξεις.
Ξέρουν αυτοί που έμειναν
ποιοι έμειναν
και ποιοι
μαζί σου είναι.

Μανόλης Πολέντας

Άνεμος

                                

Θα 'ρθω μεσάνυχτα
με τρόπο απρόβλεπτο
να πέσω μες στην καταιγίδα σου
στην απροσμέτρητη αγκαλιά σου.

Να ασπαστώ το χάδι σου
που ευωδιάζει άνοιξη
να μοιραστώ το πάθος σου
ν' αφανιστώ στις φυλλωσιές σου.

Να ανυψωθώ μαζί σου Άνεμε
με όλα εκείνα που μ’ ελκύουν
να γίνω σύμπαν
μες το σύμπαν σου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αποτίμηση

Όλα τα πράγματα στη ζωή θέλουν τρόπο. Ο τρόπος είναι αυτός που καθορίζει την εξέλιξη τους. Τα μικρά και μεγάλα εκείνα βήματα που μας απεγκλωβίζουν από την ομηρία της αγνωσίας. Που αλλάζουν τη θέση, τη φορά, την ματιά που βλέπουμε τον κόσμο. Που τον μαθαίνουμε, ξεμαθαίνοντάς τον.
Ο κόσμος αλλάζει από την στιγμή που συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεδομένο, τίποτα στατικό. Πως όλα είναι διεκδικήσιμα ως μια Κυριακή της ανάστασης.

Τάκης Τσαντήλας 

Κατάδυση

Στο φως επωάζονται άνθη και όνειρα
στο διάνυσμα της δορκάδας ματιάς
στο πάθος της αστραπής που βρυχάται
στο αχανές του έρωτα
στο μέλλον που φέγγει

Όσο με πλησιάζεις, ξεμακραίνω
όσο με φτάνεις, χάνομαι
καταδύομαι εύφλεκτος στα απύθμενα βάθη
των κρυφών σου σφυγμών
και των μύχιων πόθων σου


Τάκης Τσαντήλας 

Πνοή φωτεινή

Άγρυπνη ερχόμουν τις νύχτες  σιμά σου
να αναπνεύσω έρωτα
μέθεξη
αγάπη
ελευθερία

καθώς εισχωρούσες εντός μου 

διεγείροντας κάθε ικμάδα των "θέλω" μου
ως πνοή φωτεινή
παναμώμητου σύννεφου.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη