τόσο μου διέγειρες την έξαψη
όπου θαρρώ πως έβγαιναν
μικρά ανθάκια απ’ το στήθος σου
ευωδιαστές μυρσίνες
που ανέδυαν αδημονούντα πόθο
ηδονικοί σπασμοί
σε ανεμώνες και σε κρίνους
ένα φιλί μέσα σε νάρκισσους
μια χαραμάδα από φως λαθραίου φεγγαριού
άλικο όνειρο που ταξιδεύει με σιρόκο άνεμο
ως τα κρυφά φαράγγια των ωκεανών
των δακρυσμένων ουρανών
και των ερώτων
Τάκης Τσαντήλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου