Ο καιόμενος

Κοιτάξτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του μιλήσαμε.
Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Τάκης Σινόπουλος

Το σώμα και το μηδέν

Όνειρο διπλωμένο στ' όνειρο
η μέρα στάχτη, η νύχτα τίποτα
η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς
σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά
φεγγάρι ασύγκριτο
περνώντας των δασών τα αινίγματα
τις αίθουσες των δέντρων.

Ναι μοναξιά
κι ένα κορμί
γεμάτο με ησυχία και μηδέν.


Τάκης Σινόπουλος

Ανομολόγητα σημάδια

Της φύσης σου τα θέλγητρα
ανομολόγητα σημάδια

που τις νύχτες με βαραίνουν. 

Σε αιώνων πάθη προσδεμένη

την ομορφιά του κήπου σου
επιχειρώ να προσεγγίσω.

Ελπίζω
Επιθυμώ

Υπάρχω

Κι ευφραίνομαι.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Κατάδυση

Κύματα ηδονής
αναστατώνουν τις ανάσες μου.
Αλλοπαρμένη καταδύομαι
στο μυστικό βυθό μας
όπου με περιμένεις έμφλογος.

Με αγκαλιάζεις
με περιέχεις
με χαράσσεις
και στων αχράντων σου αγγισμάτων
εξαγνίζομαι.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Αναγκαία εξήγηση

Είναι ορισμένοι στίχοι
-  κάποτε ολόκληρα ποιήματα -
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.
Αυτό που δεν ξέρω ακόμη με κρατάει.
Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω σου λέω.
Δύο παράλληλα φώτα απ’ το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού που πέφτει, το χειμώνα,
απ’ το ξεχειλισμένο λούκι
ή ο ήχος μιας σταγόνας
καθώς πέφτει από ‘να τριαντάφυλλο
στον ποτισμένο κήπο
αργά αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν το λυγμό του πουλιού.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος˙
ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τ’ άλλα που ξέρω στα εξηγώ. Δεν το αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας.
Κοιτούσα όπως κοιμότανε,
το γόνατο της να γωνιάζει το σεντόνι -
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Αυτή η γωνία
ήταν η κορυφογραμμή τη τρυφερότητας,
και το άρωμα του σεντονιού,
της πάστρας και της άνοιξης συμπλήρωναν
εκείνο το ανεξήγητο
που ζήτησα, άσκοπα και πάλι,
να στο εξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος

Αντάρτης ήλιος

Διστακτική στο χθες
και σ' ένα μέλλον
που αχνοφέγγει στον ορίζοντα
η σιωπή πυροδοτείται
από τη λάμψη ενός αντάρτη ήλιου
κι εξεγείρεται


Τάκης Τσαντήλας 

Άβατον

θα διεισδύω πάντα

μέσα στις εγκοπές του νου σου

και θα ιχνηλατώ

τ' αχαρτογράφητο κορμί σου

μύστης γυμνός και βέβηλος

με μια πένα στο χέρι

κι εν' αναμμένο ποίημα

ζώντας παράφορα την έμπνευση

τη μαγική στιγμή

που η σπαραχτική κραυγή του πόθου σου

κύμα θα γίνεται

και θα ξεχύνεται αφρίζοντας

στο σύμπαν


Τάκης Τσαντήλας

Έπος

Φύλλα δέντρου
Φτερά πουλιού
Άνεμος
Έπειτα θάλασσα
Κύματα
Χρόνος γαλάζιος
Ορίζοντες παντού
Και μπροστά μας
Ο ουρανός


Γιώργος Σαραντάρης 

Της Ύπαρξης

Ύπαρξη,
δώρο στην αγνή μας ουσία
γέλιο που χαράζει
την παντοτινή νύχτα
πάνω στις λεύκες,
_ παράτησε το στεφάνι σου

Φέρε στο κοιμισμένο δάσος
το θρόισμα του ονείρου,
που εμάς τους σιωπηλούς
ξύπνησε


Γιώργος Σαραντάρης

Αθωότητα

Θα 'ρθει καιρός
που ένα βιολίπου θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
ή ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα


Τάκης Τσαντήλας

Απογύμνωση

Οι λέξεις αποστρέφονται
κάθε ένδυμα
που προσπαθούν να τις φορέσουν
κήνσορες
λόγιοι
και αριβίστες 

Γυμνές και αιθέριες
(θα) ανεμίζουν πάντα στο άπειρο
εκπνέοντας γενναιόδωρα μέσα μας
ακριβοθώρητα συναισθήματα
κι εύοσμες αισθήσεις


Τάκης Τσαντήλας

Ο Ουρανός

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν’ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.



Μανόλης Αναγνωστάκης

Κι ήθελε ακόμη...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή
έπρεπε να σώσω,
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω
μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές,
αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει
την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες,
με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους,
στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,
πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.


Μανόλης Αναγνωστάκης


 

Απαστράπτων ύδωρ

Καλώς ήλθες αγαπημένε!
Σε περίμενα από καιρό
καθώς κοιτούσα τους καθρέπτες
και άλλαζα μορφές
από παιδιού σε γυναίκας.
Ήξερα πως θα ‘ρθεις!

Γνώριζα τον τόπο συνάντησής μας
προτού κάποιο αδυσώπητο χάραγμα έλθει
στων θνητών μας ημερών
τον ημερολογιακό χάρτη.

Σ’ αγνάντευα
καθώς το βλέμμα μου χάνονταν,
σε μονοπάτια αστρικών περιπλανήσεων.

Ξεδίψαγα το νόστο σου
με περιρρέον απαστράπτων ύδωρ
καθώς ο χρόνος χάραζε τη σάρκα μας
ανασκαλεύοντας το θαύμα
προτού μας παραδώσει τελεσίδικα
στο χώμα.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Δισταγμός

Δίστασα τόσο
να ακουμπήσω πάνω σου
που χάθηκα
μέσα στους ευτελείς λαβύρινθους  

του κόσμου.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Έρημος σαν τη βροχή

Διαβαίνω αγιάτρευτος μεσ' στ' όνειρό μου

σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής

έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος

η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.

Κι η μοίρα των άστρων

θα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρική

τώρα μαθαίνω το αίμα μου

δίχως τους δροσερούς υάκινθους

τώρα σε βλέπω δρόμε του καλού
σαν ειδοποίηση με κρίνους

έχοντας το σακούλι τ' αναστεναγμού

κι όλο πηγαίνω

πηγαίνω

στις

πηγές.

Νίκος Καρούζος

Η φοβερά προστασία

Χωρίς κανένα κάγκελο
και δίχως απεραντοσύνη
χωρίς αιωνιότητα
δίχως τ’ αντίθετό της
αγέννητη
και ξένη προς το θάνατο
λάμπει στα φυλλοκάρδια
η ελευθερία.


Νίκος Καρούζος 

Το παράπονο (απόσπασμα)

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; 
Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμιά φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δύο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, θα ‘ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης - Το παράπονο (απόσπασμα)

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;


Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Μικρά ποιήματα (Το κορμί και το σαράκι)

Αφαίρεσε τη νύχτα απ' τα μάτια σου - 

πώς να παλέψω μόνος με τους δυο σας;

_________________________

Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε 

όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος.

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Ως τα έσχατα

Όσα η στιγμή τόσα ο χρόνος
όλα τα άνθη ευφραίνουν
όλα τ' αγκάθια γδέρνουν
ότι προσφέρεις, δέχεσαι

Βλάστημα της φυγής εσύ
κι εγώ της αφροσύνης
φιλί και δάκρυ
έλα να ταξιδέψουμε ακάματοι
ως τα έσχατα


Τάκης Τσαντήλας 

Έξαψη

Έχοντας περιπλανηθεί αιώνες

στο κορμί σου
τόσο μου διέγειρες την έξαψη
όπου θαρρώ πως έβγαιναν
μικρά ανθάκια απ’ το στήθος σου
ευωδιαστές μυρσίνες
που ανέδυαν αδημονούντα πόθο
ηδονικοί σπασμοί
σε ανεμώνες και σε κρίνους
ένα φιλί μέσα σε νάρκισσους
μια χαραμάδα από φως λαθραίου φεγγαριού
άλικο όνειρο που ταξιδεύει με σιρόκο άνεμο
ως τα κρυφά φαράγγια των ωκεανών
των δακρυσμένων ουρανών
και των ερώτων


Τάκης Τσαντήλας

Καλοσύνη που δραπετεύει

Ήλθες υπέρλαμπρος
εν μέσω βροχερής νυκτός
ενδεδυμένος αθωότητα
και ταπεινό χιτώνα!

Ζεστός σαν ήλιος του μεσημεριού
σαν το καρβέλι που μοιράζεται
στους άστεγους
σαν καλοσύνη που δραπετεύει
από άκαμπτα βλέμματα
που χρωματίζει κόκκινες
τις στέγες του κόσμου
συνομιλώντας με τρελούς
και με απόκληρους.

Έτσι ήλθες.
Γεμάτος με χαμόγελα κι ανθούς
ν' αναμετρήσεις τις θνητές μου φύσεις!


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Εξαγνισμός

Ντύθηκα με τις θάλασσες

που κρύβονται στα άδυτα των ματιών σου

κι εντρυφώ δειλά στο λυκαυγές

των μοναχικών σου κατανύξεων.

Εξαγνίζομαι στις χαραυγές
των ονείρων σου

με αλισάχνες δακρυσμένων κογχυλίων

και κινούμαι στην κάθε νέα μέρα

από ακτίνες ολόθερμες

που σε περικλείουν.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Το υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες, πονηρούς συμβολαιογράφους.
Κόψανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο.
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν
Τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα.
Τώρα καταλαβαίνω ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν στέκεις βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι.
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.


Μιχάλης Κατσαρός

Θα σας περιμένω

Θα σας περιμένω
μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος -
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς
παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα
και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα
για τις ένδοξες μέρες.

Πίσω από το χάρτινο κήπο σας

πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι
και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.


Μιχάλης Κατσαρός

Το Μονόγραμμα (I)

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


Οδυσσέας Ελύτης 

Επτά νυχτερινά τετράστιχα (V)

Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τα ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή.


Οδυσσέας Ελύτης 

Λόγος ζωής

Υπάρχει λόγος
ν' ανιχνεύεις λέξεις
στο σκοτάδι

Ένας αντάρτης στίχος να βρεθεί
ίσως φωτίσει με τη λάμψη του
το σύμπαν


Τάκης Τσαντήλας 

Ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής

Μακρύς ο δρόμος ως την άνοιξη
σκληρός από τον πάγο και την πέτρα
όμως μην πεις: "θα επιστρέψω πίσω"
μπροστά είναι η θάλασσα
ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής
κι ακόμα το όνειρο
με τ’ αναμμένα άστρα και τα ποιήματα
το φιλί της πανσέληνου
που αστράφτει στην άβυσσο
κι ευφραίνει τα κρυφά
των ερώτων ανθάκια


Τάκης Τσαντήλας

Το κελί

Το φως λιγοστό

Ο νους στο κελί πεταρίζει

οι μνήμες άγρυπνες

διεισδύουν στους τοίχους 

αφυπνίζοντας
τσακισμένες αισθήσεις.

Σε προσμένω 

Σε ζητώ

Σ' ανασαίνω.

Το κελί κι ο αέρας Εσύ.

Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη