Πρόσεχε σε παρακαλώ...

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί

κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’ τη μέση

μετρήσαμε τ’ αμέτρητα τ’ άστρα

και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια

τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό

για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα

τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω

κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά

και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας

γεμάτα παράπονο - παιδιακίσια πράγματα -

τον Ιούλιο κάποτε.

Γι’ αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

για να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις

πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ

πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. 
Πονάει εδώ.

Κι εδώ.
Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .

Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου